Page 438 - Microsoft Word - Lot3_GerekcelerinYazilmasiHakimlerIcinElKitabi_Matbaa

YARGISAL GEREKÇELENDİRME TEORİSİ

Devlet erklerinin birbirleriyle anayasal olarak öngörülen ilişkileri-
ni sağlamak ve iktidar yetkisinin aşılmasını önlemek noktasında, kıs-
men de olsa gerekçelendirme yükümlülüğü kuvvetler ayrılığı ilkesine
dayandırılabilir. 229 Her ne kadar bu daha sonra diğer erkler tarafından
gerçekleşen dış denetime (yani erk içinde olmayan denetime) hizmet
edecek olsa da yalnızca (özellikle vatandaşa yönelik olmayan) ulusal
amaçlara yöneliktir. 230 Bununla birlikte, bu yapı daha yakından ince-
lenmelidir. Brink bu görüşe yönelik eleştirisinde, “yargı kararlarının
gerekçelendirilmesinin anayasal zorunluluğu için kuvvetler ayrılığı
ilkesinden spesifik sonuçlar çıkarmanın aşırıya kaçmak anlamına ge-
leceğini” 231 söylese de bu, elbette güçlü bir karşı argüman değildir.
Ancak, sezgisel olarak doğru bir noktaya parmak basılmıştır.

Hukukun oluşturulması (Rechtsfindung) bakımından iş bölüşü-
münde yasama ile yargı veya yürütme arasındaki etkileşimin çerçeve-
si, kanunlar aracılığıyla belirlenir: Bunlar hukuk uygulayıcısının ça-
lışmasının çıkış noktasıdır ve hukukun uygulanmasından doğan so-
nuçları ölçmek için bunlara dayanmak gerekir. Bu nedenle, yargının
veya yürütmenin norm metninin yüklediği kapsamı aşıp aşmadığı ve-
ya norm metni üzerinde çalışırken bir hukuk devleti metodolojisine
bağlı kalıp kalmadığı her şeyden önce kanuna bağlılık sorunudur. Bu
nedenle, kanunu uygulayan erklerin norm metinleriyle çalışırken ana-
yasal olarak çizilmiş sınırları terk edip etmedikleri sorusu incelenecek-
tir. Kuvvetler ayrılığı ilkesi, kanuna bağlılık postülasının ötesinde “ka-
rarın doğru gerekçelendirilmesine ilişkin anayasal zorunluluk bakı-
mından belirli sonuçlara” izin vermez – bu bakımdan, kuvvetler ayrı-
lığı, kanuna bağlılık ilkesinde somutlaşmıştır. 232

229 Ayrıca bkz. Brüggemann, Die richterliche Begründungspflicht, 1971, s. 143;
Lücke, Verfassung und Begründungszwang, s. 90.
230 Ayrıca bkz. Lücke, Verfassung und Begrfündungszwang, s. 90.
231 Ayrıca bkz. Brink, Über die richterliche Entscheidungsbegründung, 1999, s. 63.
232 Sonuç açısından benzer Sachs-Sachs, md. 20 para. 93.

436