Page 323 - Microsoft Word - Lot3_GerekcelerinYazilmasiHakimlerIcinElKitabi_Matbaa

Unutulmuş Pragmatik Bağlar:
Mahkeme Kararlarının Dilsel, Sosyal ve Argümantatif Koşulları

silcileri tarafından “betimleyici-eleştirel bir hukuk teorisine” dair bir
karşıt-model olarak kabul edilen modern hukuk retoriği yaklaşımları-
na 412 evrilmiştir. 413
Felsefi argümantasyon teorisinin amaçlarını, retoriğin alegorik
temsilinde olduğu gibi elbisesi çeşitli retorik figürlerle süslenmiş ve
silahlarıyla rakibe saldırabilen ve onu yaralayabilen 414 genç bir güzel-
lik olarak göstermek ve süslü bir retorikle sınırlamak 415 yetersiz kala-
caktır. Aksine çeşitli biçimleriyle argümantasyon teorisi, sadece “kar-
tondan duvarları yüksek bir gürültüyle yıkmak” için değil, ahlak veya
mantık sorularını çeşitli yollarla açıklığa kavuşturmak için çabalamak-
tadır. 416 Böylece, ahlak felsefesi alanındaki felsefi argümantasyon
teorisi, “bir yandan metafizik ve sezgici değer etiği, diğer yandan
duygusalcılık (Emotivismus) ve kararcılık (Dezisionismus) gibi bilişsel
olmayan etik arasında üçüncü bir ahlaki gerekçelendirme yolu oluş-
turmaya çalışmaktadır”; 417 Habermas’ın argümanların niteliğini ele
alan 418 “iletişimsel eylem kuramı”, “kendisini baştan sona akla dair
meselelerde bir görüş olarak ortaya koyar”. 419 Alexy ise hukuki argü-

ma okulunda Gottsche’nin pedagojik çabalarından sonra − Paulskirche’nin ko-
nuşmacılarından (örneğin R. Blum, Gagern, Uhland) bahsetmek gerekmektedir.
412 Hatta eloquentia sacra Hristiyan öğretilerinin ilanındaki “kutsal belagat” ve ars
praedicandi’nin klasik retoriğe referansları için bkz. IJsseling, Rhetorik und
Philosophie, 1988, s.110 vd.
413 Ayrıca bkz. Haft, Juristische Rhetorik, 4. bs., 1990, s. 9; özellikle argümantas-
yon için a.g.e., s. 93 vd.
414 Karşıt sözcükler olan ornamental ve fonksiyonel retoriğe ilişkin bkz. Haft,
Juristische Rhetorik, 4. bs., 1990, s. 16 vd.
415 Ayrıca bkz. IJsseling, Rhetorik und Philosophie, 1988, s. 71, Martianus Capel-
la’nın “De nuptiis Philologiae et Mercurii” adlı eserine atıfla.
416 Cicero’nun Mommsen’deki değerlendirmesine (bu eserde) atıf yapılmıştır, bkz.
Haft, Juristische Rhetorik, 4. bs., 1990, s.17.
417 Neumann, Juristische Argumentationslehre, 1986, s. 2.
418 Ayrıca bkz. Habermas, Theorie des kommunikativen Handelns, bd. I, 1981, s.
28; bir argümanın “gücüne” ilişkin kriterler.
419 Welsch’in değerlendirilmesi, Vernunft, 1995, s. 116.

321