Page 310 - Microsoft Word - Lot3_GerekcelerinYazilmasiHakimlerIcinElKitabi_Matbaa

YARGISAL GEREKÇELENDİRME TEORİSİ

hali olarak kabul görmüş olur. 383 Bir kanun kitabı kendi içinde hukuku
ne kadar az içeriyorsa, “kıyafetler” de kişiyi o kadar az hâkim “ya-
par”. Aksi halde bunun bir tiyatrodan ve bir aldatmacadan hiçbir farkı
kalmazdı. Ve nasıl ki hukuk her zaman yalnızca bir davaya ilişkin
hukuki çalışmada somut olarak yaratılıyorsa, hâkim de aynı şekilde
yargılamada “vücut bulmuş” bir kanun olarak, aralıksız söylemsel bir
çalışmada kendini tekrar tekrar ve somut olarak “kanıtlamak” zorun-
dadır.

Beklentiler, tıpkı hâkimin donanımının gerektirdikleri gibi, kendi-
liğinden (per se) yerine getirilmelerine dair bir güvence vermez. Söz-
ler de bunlara riayet edilmesini garanti etmez. Bu ancak uygulama
yoluyla tekrar tekrar fark edilebilir olması sebebiyle saptanır. Öyleyse
yalnızca bu (uygulama), tıpkı hâkimin donanımının gerektirdikleri
gibi, beklentilerin ve taahhütlerin içeriğine de hâkimin eylemleriyle
ortaya koyduğu anlamda bir hukuk kişisi olarak yargılama için öne-
mini etkileşimli olarak göstererek tanıklık edilmesini mümkün kılar.
Elbette bu husus, esasen hâkimin tabi olduğu ve uymakla yükümlü
olduğu normatif kurallar için geçerli olduğu gibi, usul kuralları için de
geçerlidir. Bunların tamamı, bunlara riayet etmeyi, tıpkı bir kuralın
kendiliğinden ona uyulmasını beraberinde getirmesi kadar, düşük bir
oranda garanti eder. Bunlar daha ziyade (teoride değil de) tam aksine
yalnızca pratikte kendilerine uyulmasını gerektirir. “Normlar ve usul
ilkeleri, yargılama usulünün yapısını belirlemez. Daha ziyade duruş-
madaki ve somut durumdaki katılanlar, etkileşimli ve iletişimsel dü-
zen oluşturma metotları içinde ve bu metotlar aracılığıyla belirli pro-
sedürü ‘düzenler’.” 384

383 Konuya ilişkin detaylı bilgi için bkz. Jackson, Some semiotic Features of Judi-
cal Summing Up in an English Criminal Trial, in: International Journal for the
Semiotics of Law VII, 1994, s. 201 vd.
384 Löschper, Bausteine für eine psychologische Theorie richterlichen Urteilens,
1999, s. 122 vd.

308